Book Review:-रंगाधळा; लेखक:-रत्नाकर मतकरी

मध्यरात्री त्याला अचानक जाग आली.ती कसल्यातरी विचित्र आवाजाने.अंधारातच त्याने खोलीभर नजर टाकली.आणि एक गोष्ट लक्षात येऊन,त्याच्या छातीत धस्स झाले.!आवाज झाला होता,तो दरवाज्याच्या कडीचा.त्याने पक्की लावलेली कडी आपोआप निघाली होती.

-आणि दार सावकाश उघडू लागले होते...

जागच्या जागी खिळल्यासारखा तो ते दृश्य पाहत राहिला.दारात एक म्हातारा उभा होता.

बोडका.टक्कल पडलेला,चेहरा सुरकुत्यांनी मढलेला.गालावरची हाडे वर आलेली,आणि अस्थिपंजर शरीर.डोळे मात्र निखाऱ्यासारखे चमकत होते.त्याची नजर भयानक होती.जगन्नाथने किंकाळी मारली,पण ती ओठांमधून बाहेर फुटलीच नाही.त्या बोडक्या म्हाताऱ्याने त्याला आपल्याबरोबर चालण्याची खुण केली.

जगन्नाथ चालू लागला.खरेतर त्याला जायचे नव्हते पण स्वतःच्या शक्तींवर त्याचा ताबा राहिला नाही.सर्व शक्ती एकटवून तिथून पळून जावे,असे वाटत होते,पण मनाचे सांगणे पाय ऐकत नव्हते.कुठे निघाले होते ते दोघे?

अगदी नेहमीच्या वास्तवातून रत्नाकर मतकरी आपल्या वाचकाला एका वेगळ्या अश्या प्रदेशात घेऊन जातात.गूढ,भयप्रद,अनामिक अश्या जगात.त्याचे बोट धरून वाचक पाने उलटत राहतो...

दर्ज्यांवर दर्जा.

©

Kaushik

Film review:-2.0

Film review-2.0
One sentence review:- Perfect entertainer
but it fails to maintain the expectations of part 1 robot.
Stars:-2.5
Story could be elaborated much in detail.

दक्षिण भारतात तयार होणारे सिनेमे म्हणजे अचाट कल्पनाशक्ती.'गुरुत्वाकर्षण' ह्या गोष्टीला छेद देऊन उंच हवेत उडणारी माणसे,सरळ रेषेत उडणाऱ्या पेप्सी च्या बाटल्या, 180 डिग्री मध्ये फिरणारे चिल्लर,हवेत उंच उडी मारून परत जमिनीवर येणारा नायक,सामजिक संदेश,टेक्नॉलॉजी चा वापर करून खुळ लावणारे कथानक...आणि बऱ्याच गोष्टी दक्षिणेत तयार होणाऱ्या सिनेमात पाहायला मिळतात. 'रोबोट' ह्या सिनेमा ने असेच काहीसे खूळ लावले होते आणि 'रजनीकांत'  ह्या व्यक्तीला माणसापेक्षा मोठे केले होते.
2.0 हा देखील तसाच सिनेमा आहे.ह्या सिनेमा मध्ये अचाट Vfx ची दृश्य आहेत.पण हा सिनेमा कथेच्या बाबतीत काठावर पास होत आहे.
मोबाईल आणि मोबाईल टॉवर मुळे होणारे परिणाम आणि त्यातून घडणारे कथानक....असा एकूण सिनेमा चा पसारा आहे.संगीताच्या बाबतीत सिनेमा पूर्ण निराश करतो.सिनेमा पूर्णपणे 'अक्षय' आणि 'रजनीकांत' ह्या दोघांच्या कॅरॅक्टर भवती फिरत राहतो.कथा अजून खुलवता आली असती.'अक्षय' लाजवाब.अखेर 'रजनीकांत' नावाचे वादळ हे कथेच्या कमकुवत बाजू पण खाऊन टाकते.
कथेच्या बाबतीत:-काठावर पास
2.5स्टार्स
©Kaushik

राजीनामा

   
दुपारचे एक वाजलेले होते.जोरात fan चा आवाज ऐकू येत होता.अधूनमधून हळूच टिंग...टिंग असा आवाज ऐकू येत होता.मधूनच मच....मच...सुरर...ढूररर....असा आवाज येऊ लागला.काही वेळेनंतर मोठ्या वी.एम.सी मशीनचा आवाज येऊ लागला.वी.एम सी मशीन चा आवाज आल्यावर  बेल चा आवाज आला आणि एका मोठ्या इमारतीच्या ग्राउंड फ्लोअर मधून पायांचा आवाज येऊ लागला.तीन मोठ्या पदावरचे अभियंते नुकतेच दुपारचे जेवण करून ग्राउंड फ्लोअर वरून इमारतीच्या पहिल्या मजल्यावर आले आणि तिथे असलेल्या Washroom कडे गेले.
तिथून काही वेळाने बाहेर आल्यावर तिघे शतपावली करायला आपापल्या मिशींना पीळ देत कंपनी च्या आवारात असलेल्या जागेत फिरू लागले.काही वेळ फिरल्यानंतर तिघे परत आपापल्या पहिल्या मजल्यावर असलेल्या ऑफिस मध्ये परतले.तिघांचे वेगळे ऑफिस होते.पहिला इंजिनिअर त्याच्या ऑफिस च्या बाहेर येऊन थांबला.तिथे थांबून त्याने त्याचा अवतार पाहिला.दुपारी भर पेट जेवल्यामुळे त्याला सुस्ती आली होती.त्याने त्याचा विस्कटलेला शर्ट परत ईन केला आणि केसांवरून हाथ फिरवत आपली केशरचना व्यवस्थित करत तो त्याच्या केबिन मध्ये शिरला.त्या तिघांपेकी पहिला प्रोडक्शन हेड होता;दुसरा क्वालिटी; आणि तिसरा प्लांट हेड.
तिथे त्याच्या केबिन मध्ये ३ जुनिअर इंजिनिअर बसलेले होते.त्यांच्याजवळ तो पहिला इंजिनिअर जाऊन बसला.
“जेवण झाले काय?”
पहिल्या इंजिनिअर ने प्रश्न विचारला.
कुणीच उत्तर दिले नाही.
सर्व जण तोंड पडून बसले आहेत हे त्याच्या लक्षात आले.
“अरे...काय झाले?”
सर्व जुनिअर इंजिनिअर लोकांचे पडलेली तोंडे पाहून त्यांच्या साहेबांना काळजी वाटू लागली.
“साहेब..आपल्या जुन्या maintainance इंजिनिअर ने राजीनामा दिला.”
पहिला जुनिअर इंजिनिअर ने उत्तर दिले.
“का...”
“माहित नाही.”
“कुठे आहे राजीनामा...”
“हा माझ्या हातात...”
“मला दाखव...”
जुनिअर इंजिनिअर ने त्याच्या साहेबांना राजीनामा दाखवला.साहेब तो राजीनामा वाचू लागले.
 
“आदरणीय मालक
मी 'मन्सूर खान' आपल्या कंपनीत सुरवातीपासून आहे.सुरवातीपासून मी अत्यंत शिस्तबद्ध;कर्तव्यदक्ष;आणि कामाप्रती निष्ठा असलेला माणूस आहे.तथापि गेल्या काही वर्षापासून मला खूप त्रास होत आहे.माझे साहेब मला प्रचंड मानसिक आणि शारीरिक त्रास देत आहेत.ते मला 'ए नाग्या,,,बोक्या....ह्रिथिक...अंडी घालणारा कोंबडा' असे म्हणतात.कधीकधी मला ते 'गड्डापाव' असे म्हणतात.मला भर मिटिंग मध्ये ते 'नाम लावलेला गणपती' असे म्हणतात.मी सिनिअर असून सुद्धा साहेब असे का करतात ह्याचा मला प्रश्न पडतो.कधीकधी ते आम्हाला केबिन मध्ये बोलावतात आणि उगाचच आमच्यावर रागावतात.रागवत असताना आम्हाला हसू आले का हसलास; म्हणून पुन्हा रागावतात.रागवत असताना माणूस मान खाली घालून उभा राहतो.तसा मी मान खाली घालून  उभा राहिलो की, माझ्याकडे बघ; खाली मान घालू नकोस असे परत म्हणतात आणि रागावतात.कधीकधी ते मला 'शार्कमासा' म्हणतात.कधीकधी मला 'बदक' म्हणतात.कधीकधी मला बुट्टीने मारीन असे म्हणतात.कधीकधी मला ते सकाळी ६.०० वाजता फोन करतात आणि अजून झोपला आहेस म्हणून रागावतात.त्यांना राग अनावर झाला कि मला ते बोक्या;टग्या...मासा...नाग्या...ह्रिथिक असे म्हणतात.

मालक;एक वेळ ह्रिथिक ठीक आहे पण मासा...बोक्या...नाग्या....गड्डापाव..ह्याला काय म्हणावे.

मालक; कधी कधी मला असे वाटते की मी माणूस नाही प्राणी आहे.नाग्या...बोक्या....असे शब्द मला आता स्वप्नात पण ऐकू येत आहेत.मालक; मला आता फक्त मांजर आणि उंदीर म्हणायचे तेवढेच शिल्लक राहिले आहे.काम करून सुद्धा साहेब ह्या सर्व नावांनी मला हाक मारत असतात.त्यामुळे मी मानसिक रित्या खचलेलो आहे.कधीकधी मला आपण प्राणी आहोत की काय असे उगीचच वाटू लागत आहे.म्हणून मी माझ्या साहेबांच्या मानसिक त्रासाला कंटाळून राजीनामा देत आहे.
स्वीकार करावा.
आपला नम्र
मन्सूर”

राजीनामा पूर्ण वाचून त्या पहिल्या इंजिनिअर ने तो टेबल वर ठेवला.काही सेकंद त्यांनी दीर्घ श्वास घेतला.श्वास घेऊन त्यांनी केबिन मध्ये असलेल्या इंजिनिअर लोकांकडे पाहिले आणि काही सेकंदात सर्वांचा सुरु झाला जोराचा आणि न थांबणारा हास्यस्पोट...
©

kaushik

हाय जम्प

सायंकाळचे ५.०० वाजले होते.आजूबाजूला जोरदार वारे सुटले होते.पक्षांच्या किलबिलाट ऐकू येत होता.अधूनमधून गारेगार वाऱ्याची झुळूक जाणवत होती.लांबून सूर्यास्त दिसत होता.मधूनच स$रररर... असा आवाज ऐकू येत होता.अजस्त्र आणि भयावह वाटणाऱ्या पर्वतरांगा आजूबाजूला गुपचूप उभ्या होत्या.पर्वतरांगांमधून दिसणारी दरी अधिकच भयावह वाटत होती.लांबून एखादी गाडी आणि एखादी बस दिसत होती.मधूनच वाऱ्याचा वेग वाढत होता आणि कमी होत होता.जसजसे वेळ वाढत होता तसे आजूबाजूला भयावह वाटणारी अशी निःशब्द... अशी शांतता पसरत होती.पक्षांच्या किलबिलाट हळूहळू वाढत होता.

अजस्त्र अश्या असणाऱ्या पर्वतांमधून पायवाट दिसत होती.तिथून हळूहळू पायांचा आवाज येऊ लागला.२८ वर्षाचा तरुण तिथे असणाऱ्या पायवाटेवरच्या लहान झाडांवर पाय देत पुढे जात होता.पायवाटेवरून वाट काढत आजूबाजूला असणाऱ्या दगडांना धरत तो डोंगराच्या टोकाशी गेला आणि तिथे असणाऱ्या एका मोठ्या दगडाला टेकून उभा राहिला.त्याने वेळ पाहिली.सायंकाळचे ५.४५ वाजले होते.तो बराच उदास वाटत होता. त्याचा चेहरा बराच उदास आणि त्रासिक झाला होता.तो काही वेळ जमिनीवर विसावला आणि मनातल्या मनात विचार करू लागला.

“कधी संपणार हा त्रास...”

“किती प्रयत्न केले पण काही केल्या मार्ग दिसत नाही.आधी शिक्षणात अपयश;मग व्यवसायात अपयश...न संपणारा कर्जाचा डोंगर...”

तो खचून गेला होता.

“आयुष्यात आता काहीच उरले नाही.”

“कशाला जगायचे असे आयुष्य...”

“ह्या सर्व गोष्टींचा मला वैताग आला आहे.मला मुक्तता हवी आहे ह्या सर्वांमधून...”

विचार विचार करून तो पार खचून गेला.हळूहळू त्याच्या डोळ्यांमधून पाणी येऊ लागले.

“मी एवढ्या सर्व धार्मिक गोष्टी करतोय तरी पण माझ्याच वाटेला हा त्रास...”

तो रडू लागला.रडूनरडून त्याचा चेहरा सुजला आणि त्याचे डोळे लालबुंद झाले होते.

त्याला सारेकाही संपले असे वाटत होते.

तो उठून उभा राहिला.त्याच्या मनात हा त्रास आता कायमचा संपवायचा असा भयानक विचार येऊ लागला.त्याने घड्याळ पाहिले.सायंकाळचे ५.५५ वाजले होते.तो हळूहळू डोंगराच्या एकदम टोकापाशी आला.त्याच्या कानावर सु$$$ई अश्या आवाजात गार वारे येऊ लागले.लांबून त्याला एका बाजूला सूर्यास्त दिसू लागला.त्याने आजूबाजूला दगडांवर अनेक प्रेमात बुडालेल्या व्यक्तींचे नाव पाहिले.स्वराजाची आठवण आणि साक्षीदार असलेल्या डोगरांच्या दगडांवर अनेक सैराट प्रेमींची नावं पाहून त्याला खटकले.तो आता दरीच्या अगदी जवळ गेला.त्याने मनातल्या मनात निश्चय केला.लांबून सूर्य त्याला आता लालेलाल दिसू लागला.त्याने आजूबाजूला मनसोक्त शेवटचे पाहिले...आणि त्याने उंच खाली उडी मारायची ठरवली.तो उंच उडी मारणार तेवढ्यात त्याला  तिथे एक दगड दिसला.त्याचबरोबर त्याला इतिहासाची साक्ष असणारा असा एक सुप्रसिद्ध गड पर्वतरांगांमधून दिसू लागला.

त्या दगडावर काहीतरी लिहिले होते.त्याने ते पाहिले.

“हे ही दिवस जातील.तूच आहेस तुझ्या जीवनाचा शिल्पकार...”

त्याने ते वाक्य पुन्हा-पुन्हा वाचले.एक ते दोन मिनिटे तो ते वाक्य पुन्हा-पुन्हा वाचू लागला.फिनिक्स पक्षाप्रमाणे त्याची विचारचक्रे बदलू लागली.त्याच्या डोळ्यांमध्ये पुन्हा उमेद दिसू लागली.त्याने परत दरीत पाहिले.त्याला लांबून एक पक्षी उंच आकाशात झेप घेताना दिसला.त्याने परत तो इतिहासाची साक्ष देणारा गड पाहिला.त्याच्या अंगावर रोमांच येऊ लागले.

तो गड पाहून त्याने दीर्घ श्वास घेतला.त्याने खिशातून रुमाल काढला आणि त्याने स्वतःचे डोळे पुसले.परत त्याने दीर्घ श्वास घेतला आणि तिथे असलेली माती त्याने हातात घेतली आणि कपाळावर लावली आणि  पुन्हा नवीन उमेदीने अंगात बारा हातींचे बळ घेऊन तो डोंगर उतरू लागला.

©Kaushik shrotri.
#ichalkaranji

बहिणी...

सायंकाळचे ४.०० वाजलेले होते.इचलकरंजी मध्ये रस्त्यावर बरीच वर्दळ सुरु होती.बऱ्याच सरकारी बसेस रोड वरून जात होत्या.बुलेट आणि यामाहा वरून २५-२७ वर्षाचे तरुण ट्रीपल सीट वरून बेफिकीर होऊन गाडी चालवत जात होते.अधूनमधून ट्राफिक पोलिसांच्या शिट्टीचा आवाज येत होता.बऱ्याच गृहिणी गाडी वरून रोड वरून जात होत्या.

दुपारी ४.१५ ला एक मोठी शाळेची बस आली.ती बस रस्त्याच्या कडेला असलेल्या कॉलनी जवळ थांबली.त्या बस चे दार उघडले गेले आणि त्यातून ४ मुली आणि आणखीन काही मुली खाली उतरल्या.चारही मुली आणि इतर मुली १० ते ११ वर्षाच्या होत्या.त्या त्यांच्या कॉलनीत असलेल्या घरी चालत निघाल्या होत्या.त्यांचे घर जेमतेम ५० मीटर अंतरावर होते.कॉलनीत थोडीफार वर्दळ जाणवत होती.आजूबाजूला कॉलनीमध्ये बऱ्याच टोलेजंग इमारती आणि गर्भश्रीमंतीने सजलेले असे बंगले होते.त्या ४ मुली एकमेकींशी गप्पा मारत निघाल्या होत्या.बहुदा शाळेतल्या गप्पा मारत असाव्यात असे त्यांच्या हावभावावरून दिसत होते.चारही मुली एकमेकींच्या चुलत बहिणी होत्या.पहिल्या मुलीचे नाव अनन्या;दुसरीचे स्वप्ना;तिसरीचे संजना;चौथीचे जान्हवी.चौघींच्या मम्मा शेजारी शेजारी उभ्या राहून त्यांची वाट पाहत लांब थांबल्या होत्या.अनन्या आणि स्वप्ना एकमेकींच्या सख्या बहिणी होत्या आणि संजन,जान्हवी देखील एकमेकींच्या सख्या बहिणी होत्या.त्याचबरोबर अनन्या.स्वप्ना ह्या संजना आणि जान्हवी च्या मामेबहिणी होत्या आणि संजना,जान्हवी ह्या अनन्या आणि स्वप्ना च्या आत्तेबहिणी होत्या.

काही वेळानंतर अनन्या,स्वप्ना,संजना आणि जान्हवी एकमेकींशी भांडायला लागल्या.अनन्या ने संजना ची चेष्टा-मस्करी केली.त्याच्या बदल्यात जान्हवी ही अनन्या शी भांडू लागली आणि त्याचे रुपांतर हळूहळू जोरदार भांडणात होऊ लागले.

संजना,’’ए ढमे!तू का माझे केस ओढत होतीस?.’’

संजना अनन्या कडे पाहत चिडली.

अनन्या,’’तू मला काल का चिडवत होतीस?.’’

स्वप्ना,’’संजे...अनन्या शी भांडायचे नाही.”

लहान बहिण म्हणून स्वप्ना ही संजना शी भांडू लागली.

जान्हवी,’’ए खुळे! कशाला भांडत आहात...चला ना घरी.”

अनन्या,’’कोण खुळी?शाळेत सारखे संजना मला ड्रेस वरून चिडवत असती.सारखे माझे पेन्सिल आणि रब्बर मागून घेती.तू खुळी...संजना पण खुळी...”

जान्हवी ने अनन्या ला रस्त्यावर जोरदार ढकलून दिले.चार बहिणी आपापसात शुल्लक कारणावरून भांडू लागल्या. चौघींचा आवाज वाढू लागला.त्यांचे भांडण रस्त्यावरून जाणारे लोकं पाहू लागले.त्यातले काही जेष्ठ व्यक्ती चौघींना रागवू लागल्या.चौघींचे भांडण पाहून त्यांच्या मम्मा त्यांच्यापर्येंत धापधाप पळत गेल्या.

अनन्या,’’मम्मा,जान्हवी मला खुळी म्हणाली.”

संजना,’’मम्मा,अनन्या ने माझे केस ओढले.”

स्वप्ना,’’मम्मा,संजना माझ्या दीदी शी भांडत होती.”

चौघींच्या मम्मा त्यांच्या कन्यांना धरून आपआपल्या घरी घेऊन गेल्या आणि घरी जात असताना एकमेकींकडे डोळे वटारून पाहत मनातल्या मनात बोलू लागल्या.योगायोगाने दोघी शेजारी-शेजारी होत्या.

अनन्या आणि स्वप्ना ची आई जान्हवी च्या आईकडे पाहत,’’काय ही संजना आणि जान्हवी....असे रस्त्यावर कोण भांडत असते का....काय शिकवलेच नाही हिने हिच्या पोरींना.नुसते लाडावून ठेवले आहे.तिच्यापेक्षा माझ्या मुली खूप सिन्सिअर आहेत.मी बोलणारच नाही हिच्याशी.”

संजना आणि जान्हवी ची आई अनन्या च्या आई कडे पाहत,’’माझ्या मुली खूप साध्या आणि सरळ आहेत.त्या कशाला भांडत असणार?.ह्या अनन्या ने नक्कीच संजना ची चेष्टा केली असणार.थांब आता मी पण बोलणारच नाही हिच्याशी.”

चौघी एकमेकींच्या घरी गेल्या आणि त्यांच्या घराचे दार फा$ड असा आवाज करत बंद झाले.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी ७.०० वाजता...

अनन्या आणि स्वप्ना शाळेसाठी आवरून तयार होत्या.त्यांची मम्मा त्यांची वेणी घालत होती.

शेजारी असलेल्या जान्हवी आणि संजना आवरून तयार होत्या.त्यांची मम्मा त्यांची bag भरत होती.

अनन्या आणि स्वप्ना आवरून bag घेऊन घराबाहेर आल्या.तेवढ्यात अनन्या आणि स्वप्ना च्या मम्मा ने त्यांना थांबायला सांगितले आणि ती घरात काहीतरी आणायला गेली.

शेजारी संजना आणि जान्हवी देखील तयार होऊन बाहेर आल्या.त्यांची मम्मा देखील “थांबा मी बस पर्येंत सोडायला येते” असे म्हणत परत घरात गेली.

दोन मिनिटांनी दोन्ही मम्मा घराबाहेर आल्या.सकाळचे ७.१२ वाजले होते.दोघींनी बाहेर नजर फिरवली.दोघींना आपआपल्या मुली दिसल्या नाहीत.दोघींनी शेजारी-शेजारी डोळे वटारून पाहिले.त्यांना स्वतःची कन्या कुठेच दिसत नव्हत्या.दोघीही पळतपळत घराबाहेर पडल्या आणि कॉलनीत असलेल्या बस stop जवळ जाऊ लागल्या.तिथे गेल्यावर त्यांना दृश्य दिसले.

काल भांडत असणार्या चौघी बहिणी आज सकाळी एकमेकींचा हात हातात धरून बस stop च्या दिशेने जात होत्या.त्यांच्या मम्मा पळतपळत बस stop पर्येंत आल्या.तेवढ्यात बस आली आणि चौघी बहिणी एकमेकींना हात देत बस मध्ये चढल्या आणि “बाय मम्मा” असे म्हणत त्या बस मध्ये बसल्या आणि त्यांच्या मम्मा ते दृश्य आश्चर्यचकित होऊन एकमेकींकडे बघत पाहू लागल्या.

©

#Kaushik Shrotri

#Ichalkaranji#Feelfreetoshare#

03:00 P.M

दुपारचे 03:00 वाजलेले होते.वैशाखाचा वणवा जोरदार पेटलेला होता. तापमान ४२ अंश होते.सुर्यनारायण दिवसेंदिवस डोळे वटारु लागले होते.वाऱ्याचा किंचितही लवलेश दिसत नव्हता.जमीन हळूहळू तापू लागली होती.कडकडीत ऊन पडलेले होते.मधूनच धुळीचा लोट येत होता आणि विरत होता.लांबून एखादे वाहन आणि एखादा ट्रक दिसत होता.आजूबाजूला असलेली झाडं सुकू लागली होती.मधूनच एखादा दुचाकीस्वार जात होता.अश्या ह्या पराकोटीच्या उन्हात तो डोक्यावर टोपी न घालता आणि पायात स्लीपर घालून येत होता.५ फुट ४ इंच,३५ वर्षाचा,फाटलेले आणि मळलेले कपडे आणि काळे झालेले हात अश्या अवतारात तो येत होता.बरेच अंतर चालुन आल्यामुळे तो थकलेला दिसत होता.हळूहळू तो चालत येत होता.चालत येत असताना तो घामाने डबडबू लागला.

तो चालत आजूबाजूला आडोसा शोधू लागला.पण आजूबाजूला काही कारखाने सोडल्यास पूर्ण ओसाड रान होते.तो चालत रस्त्यावरून जात असताना त्याला काही दुचाकीस्वार दिसत होते.त्यांना तो थांबवायचा प्रयत्न करत होता पण कुणीही त्याच्याकडे लक्ष देत नव्हते.तो कासवाच्या गतीने चालू लागला आणि त्याला काही अंतरावर पिंपळाचे झाड दिसले.त्या झाडाखाली तो झाडाला लागून असलेल्या कठड्यावर बसला.पिंपळाच्या झाडाखाली त्याला बराच गारवा मिळत होता.काही मिनिटे तिथे बसल्यावर तो परत उठला आणि चालू लागला आणि त्याने त्याच्या खिशातून मोबाईल बाहेर काढला आणि कुणाला तरी फोन लावण्याचा प्रयत्न केला.

“Hello!....Hello”

पलीकडून आवाज आला.

“Hello!.कोण बोलत आहे? बोला ना....Hello…”

“मी बोलतोय....मी.....”

पलीकडून फोन कट झाला.

वैतागून तो परत चालू लागला.काही अंतर चालून झाल्यावर त्याला चहाची टपरी दिसली.एका झाडा जवळ असलेल्या  त्या टपरीजवळ तो गेला आणि तिथे तो बसला.त्याला तहान लागली होती म्हणून त्याने तिथे असलेल्या पाण्याच्या पेल्यातून पाणी पिऊ लागला.तो पाणी पिताच तिथे असलेले ४-५ माणसे तिथून झपाझपा पळू लागली.त्याला वाटले त्याच्या अवतारावरून ती माणसे पळून गेली असणार.त्याने त्याच्या अवताराकडे पाहिले.त्याचा अवतार भयंकर झाला होता.चेहरा काळा पडत होता.हात काळे पडत होते आणि केस पांढरे होऊ लागले होते.इतक्यात आपण म्हातारे होऊ असे त्याला वाटले नाही.त्याच्या चेहऱ्यावर सुरकुत्या पडलेल्या होत्या.

“किती तो ताण...किती तो त्रास..”

तो स्वतःशी पुटपुटत होता.

“इतके राब राब राबून देखील काय उपयोग आहे?बास झाले आता...पुरे तो संसार आणि जगणे...काही केल्या प्रश्न सुटत नाही आहेत.खर्च वाढत आहेत आणि पगार.....राबून पण काय उपयोग झाला?”

तो स्वतःशी मनातल्या मनात बोलू लागला.

“हा त्रास कधी संपणार?”

विचार करून करून त्याच्या कपाळावर आठ्या पडू लागल्या.टपरीजवळ ४-५ लोकं जमलेली होती.पण कुणीही त्याच्याकडे पाहत नव्हते.

तो टपरीजवळ असलेले पाणी पुन्हा पिऊ लागला.पाणी पिऊन झाल्यावर तो पुन्हा चालू लागला.काही अंतर चालून गेल्यावर त्याला मोठा कारखाना दिसला.तिथून तो गेट मधून आत शिरला. तो आत शिरत असताना गेट जवळ त्याला watchman पण दिसला नाही.आत शिरल्यावर तो ऑफिस जवळ गेला.तिथे त्याला सर्व कामगार आणि मालक दिसत होते.तिथे कसलातरी कार्यक्रम सुरु होता.तो त्या कार्यक्रमाकडे पाहू लागला.उत्तम कमगिरी करणाऱ्या सर्वांना बक्षीस वाटपाचा कार्यक्रम सुरु होता.तो लांबून त्या कार्यक्रमाकडे पाहू लागला.

काही वेळानंतर सर्व कामगार बाहेर आले आणि घरी जाऊ लागले.गेट च्या बाहेर उत्तम काम करणाऱ्या कामगारांचे सर्व जण अभिनंदन करू लागले.त्यापेकी एका कामगाराचे नाव प्रसाद होते. त्याला वर्षात सर्व दिवस हजर राहिल्याबद्दल सर्वजण अभिनंदन करत होते.त्याचे अभिनंदन करायला तो त्याच्या जवळ गेला.

“मित्रा, अभिनंदन!”

“धन्यवाद.”

“वर्षात तू एकदाही सुट्टी घेतली नाहीस.”

“कधीच नाही.काम हेच आपले देव आणि श्वास.”

“बरे वाटले मित्रा तुला बक्षीस मिळाल्याबद्दल.खूप कमी लोकांना त्यांच्या सच्चेपणाचे फळ मिळते.”

“कष्ट केल्यावर फळ हे उशिरा का होईना पण मिळते हा जगाचा नियम आहे.”

प्रसाद त्याच्याशी मोकळेपणे बोलत होता.

“प्रसाद.मग आत्ता पुढे?पुढची पोस्ट?”

“पाहू...साहेबांच्या मनात काय आहे ते...योग असेल तर एक दिवस Quality Engineer नक्की होईन.”

“तुला पुढच्या आयुष्यासाठी शुभेच्छा मित्रा.तुला भेटल्यावर मला समजले की काम करणार्याची जगात कदर होते”

“Thank you.तू नवीन आहेस का?तुला कधी पाहिले नाही मी.”

“मी कायम इथेच असतो इतरांसारखा सर्वसामान्य कामगार.”

“तरीपण मला सर्व जण माहिती आहेत.तुला नेमके कधी पाहिले ते आठवत नाही.”

“माझ्याबद्दल तू काही तासांपूर्वी ऐकले आहेस.”

तो प्रसाद कडे डोळे एकटक ठेऊन पाहू लागला.

“कधी...”

“आठव....”

प्रसाद आठवू लागला.

“तुला बक्षीस कुणाच्या तरी स्मरणार्थ मिळाले आहे.”

“कुणाच्या...”

“काही वर्षापूर्वी एक कामगार...”

प्रसाद त्याला मिळालेल्या मेडल कडे पाहू लागला.मेडल कडे पाहिल्यावर त्याच्या डोक्यात tube पेटली.तो प्रसादच्या जवळ आला आणि त्याच्याकडे तो निर्विकारपणे पाहू लागला.प्रसाद त्याच्याकडे भेदरून पाहू लागला.तो  प्रसाद कडे एकटक पाहू लागला आणि तो हळूहळू वातावरणात विरळ होत गेला आणि प्रसाद त्याच्या हातात असलेल्या मेडल कडे पाहतच राहिला.त्याला बक्षीस समारंभात झालेले भाषण आठवू लागले.

“प्रसाद ह्यांना पूर्ण वर्षभर एकही सुट्टी न घेतल्याबद्दल श्री.बबन हिंगमिरे ह्यांच्या स्मरणार्थ विशेष बक्षीस प्रदान करण्यात येत आहे.”

©

Kaushik Shrotri

Ichalkaranji

Rain

Sun is roaring

Temperature is rising

Skin is getting flame

According to the sources

The land is degrading

It's time for the nature

To gather the ananymous clouds

To bless with the rain

Here comes the anonymous rain

Abolishing the skin flame.

Feeding the crops 

Turning the temperature upside down

Here comes the anonymous rain

Feeding the land with infinite serenity

Blomming the skies with dancing leafs

With a smile and the pain.

Here comes the anonymous rain

Triggering the emotions

 Having Infinite gain

With smile...and the pain.

©

Kaushik

Book Review:- Nijdham(निजधाम); Writer:- Ratnakar Matkari

सारे अगदी  शांतशांत  असते. रात्र बरीच  झालेली होती. 

समुद्रकिनाऱ्यावर त्या दोघांशिवाय दुसरे चिटपाखरू नव्हते. 

नजर पोहोचेल तिथवर वाळूचा लांबच लांब करडा पट्टा पसरलेला होता. त्या दोघांच्या दोन्ही बाजूंना मिट्ट काळोखात त्या पट्ट्याची दोन्ही टोके बुडून गेली होती.एका बाजूला लांबवर एका दगडाची रास होती. तिला बिलगुन गर्द झुडपे वाढलेली होती. किंचितही हालचाल न  करता, अगदी श्वास रोखून दबा धरून बसलेल्या माणसांच्या टोळीसारखी दिसत होती. कुणीही येत नव्हते अथवा जात नव्हते. एखाद्या अजगरासारख्या काढून टाकलेल्या कातेप्रमाणे तो वाळूचा प्रचंड पट्टा सुन्न,निश्चिल पडून होता. समुद्रावरही कसलीही हालचाल दिसत नव्हती. लाटा नव्हत्याच.नुसते काळेभोर पाणी इकडून तिकडून पसरलेले होते. खंगलेली चंद्रकोर आभाळात उगवली होती. तिचा फिकट प्रकाश त्या काळ्या पाण्यावर एखाद्या कोडाच्या चट्यासारखा उठला होता. पाणी किनाऱ्यावर भिडत होते तिथे कान देऊन ऐकले तरच ऐकू येईल असा चोरट्या कुजबुजीसारखा चुळूकचुळूक आवाज फुटत होता. 

ती ..... 

बोलावणे... जेवणावळ...निजधाम... रत्नाकर मतकरींच्या या असाधारण गूढकथांनी मराठी मध्ये नवीन वाट तयार केली आहे. ह्या कथांमध्ये वातावरण,चित्रदर्श वर्णन,माणसाच्या मनातल्या मनात गूढाचा घेतलेला वेध,वेगळी रचना आणि हादरून सोडणार शेवट, ह्या साऱ्यांनी मराठी कथेमध्ये अस्तित्वात नसलेले कथाविश्व निर्माण केले आहे. 

सर्व  लेखकांनी  अवश्य वाचावे आणि आपले लेखन समृद्ध करावे. 

©

kaushik  

Book Review :- Everyone has a Story-2

Do every story have a happy ending? No. Do every story ends happily forever as like films in the real life? No. The story continues and life starts to test you.

Everyone has a story-2 continues at the point where the first part was happily ended. Kafe Kabir is happily going on. Meera is a successful writer of the 2 bestselling books. Vivan is on his way to start his start-up after quitting his hardcore bank office job from 9-5. Meera and Vivan are about to marry. Kabir is happy at his professional and personal life with Nisha. When everything seems to be easy in the life we don’t know what is going to happen in the life. Life decides to test the persistence and all the levels of Kabir, Meera, Vivan and….things take some unexpected turns in their personal and professional life and Meera, Kabir and Vivan begin to experience the other side of the life which they didn’t experience in their life.

Again the entire story and character plot are much in the easiest way. The hidden romance between Vivan and Meera is much chilling and exciting with a pure bliss. Everyone has to feel and experience the other side of the life. Every day is not the same as the yesterday. The philosophy of the Karma and fate and the other side of life is embedded in a much nicer way in the story. When fate punches you; use that same punch to punch the fate and get back. There are some interesting characters in between the story.

Life is good when we experience it’s both sides. After all, every day is not the same day.

Recommended reading. 

The end part is pure bliss for all romance lovers.

3 stars

©

Reviewer: - Kaushik Shrotri

Written by: - Savi Sharma

Its the time to disco

“दिल है मेरा दिवाना क्या.
कहेता है अब घबराना क्या.
ताल पे जब झुमे बदन
हिचकीचाना शर्माना क्या’’
“कल हो ना हो” ह्या सिनेमा चे “इट्स द टाईम टू डिस्को” हे गाणे ऐकू येत होते.हळूहळू हृदयाचे ठोके वाढत जातील असा आवाज वाढत जात होता.आजूबाजूला सुगंधी लेडीज perfume चा घमघमाट पसरलेला होता.हळूहळू ह्या गाण्याचा आवाज वाढू लागला आणि हवेतल्या हवेत चुटक्यांचा आवाज येऊ लागला आणि काही सेकंदानी चुटक्यांचा आवाज आणि गाणे बंद झाले.गाणे बंद झाल्यावर  ४५ वर्षाच्या माणसाचा आवाज आला.
“ऑफिस आले.”
“...”
“Madam,ऑफिस आले.’’
Madam ने कानाला लावलेला हेडफोन काढला.
“हो,कळले मला.”
ती कॅब मधून खाली उतरते.
“अहो, दरवाजा तरी बंद करा...”
“हो...मला आज गडबड आहे.”
चालक तावातावाने कॅब मधून बाहेर आला आणि madam च्या सीट चे उघडे असलेले दार त्याने बंद केले आणि आणि परत तो त्याच्या जागेवर जाऊन बसला आणि काहीतरी पुटपुटत निघाला.
ती ऑफिसच्या बाहेर उभारलेली होती.ऑफिस चार मजली होते.तिने तिच्या हातात असलेल्या घड्याळात वेळ बघितली.सकाळचे ८.४५ वाजलेले होते.तेवढ्यात तिने तिच्या पर्स मधून बारीकसा आरसा बाहेर काढला आणि त्यात तिने स्वतःचा चेहरा एक मिनिट न्याहाळून पाहिला.चेहरा टापटीप असल्याचे खात्री झाल्यावर तिने आपला आय-फोन सेवन एस पर्स मधून बाहेर काढला.आय-फोन बाहेर काढून तिने तिच्या ओठांचा चंबू केला आणि उभ्या उभ्या एक मिनिटात ५० सेल्फी काढले. त्यातले काही सेल्फी तिने उभ्या उभ्या तिच्या Instagram ला अपलोड करत “Pout a day keeps boyfriend and doctor away” असा विचित्र स्टेटस टाकला.
तिच्याकडे ऑफिसमध्ये जाणारी मंडळी  पाहू लागली.सहा फुट उंची,गोरा वर्ण,नजरेला नजर देणारे असे टपोरे आणि बोलके आणि काजळयुक्त असे डोळे,शिडशिडीत अशी झिरो फिगर,उभे नाक,लाल रंगाने रंगवलेले ओठ,कुठलाही तरुण मुलगा तिच्याकडे पाहतच राहील असे ऐश्वर्यसंपन्न रूप,चेहऱ्यावर न संपणारे attitude आणि सर्वांच्या नाकात जाणारा लेडीज सेंट चा स्वाद आणि डोळ्यांना आणि मनाला मोहून टाकणारे असे हास्य असलेल्या कन्येकडे ऑफिसमध्ये जाणारे सर्व मुलं डोळे फाडून पाहत होते आणि काही मुली आणि स्त्री वर्ग मन भरून पाहत होत्या.
फोटो काढून झाल्यावर ती ऑफिसमध्ये जाऊ लागली.ती ऑफिस च्या दिशेने जात असताना तिला हाक ऐकू आली.
“Hi!”
“Hey!”
“Looking good.”
“I always look good Yash darling.”
“Beyond good…”
“Thank you.”
“How was yesterday?”
“Time with you is always golden time for me.”
“Let’s start for work.”
ते दोघे बोलत असताना ग्राउंड फ्लोअर च्या लिफ्ट जवळ आले.त्यांच्या जवळ एक २९ वर्षाचा तरुण आला.तो तरुण तिच्याकडे पाहू लागला.सर्व तरुणांच्या नजरेची नजर असलेल्या तिने त्याच्या नजरेकडे न पाहताच दुर्लक्ष केले.थोड्या वेळात लिफ्ट आली.तिघे लिफ्ट मध्ये गेले.
तो तरुण तिच्याकडे पाहू लागला.ती मात्र तिच्या मित्राबरोबर गप्पा मारण्यात व्यस्त होती.
“Excuse me. What is the time now?”
त्या तरुणाने तिला प्रश्न विचारला.
तिने परत त्याला आपला attitude दाखवला आणि त्याच्याकडे मुद्दाम दुर्लक्ष केले.
“Its 9.00 A.M”
यश ने त्या तरुणाकडे पाहत उत्तर दिले.
“आभारी आहे.”
त्या तरुणाने यश कडे पाहून स्मितहास्य दिले.काही वेळाने पहिला मजला आला आणि तिघे लिफ्ट च्या बाहेर आले आणि त्यांच्या ऑफिस च्या दिशेने निघाले.ती आणि यश एकत्र जात होते आणि तो एकटा निघाला होता.
ती,’’यश, तो लिफ्ट मध्ये आलेला किती मळकट कपडे घालून आला होता ना...त्यात त्याच्या पायात चक्क चप्पल होती.”
यश,’’ Let’s go for the work.त्याच्याकडे नसतील कपडे.पण मी बघ किती टापटीप आहे! माझे बूट ४००० चे आहेत;पेन ३००० चे;रोजचा सेंट ५०० चा;फोन ७०००० चा...’’
“You are Brandman my boy…”
ती आणि यश गप्पा मारत ऑफिसमध्ये पोहोचले.
सायंकाळी...
ती आणि यश गप्पा मारत लिफ्टमध्ये आले.सायंकाळचे ६.०० वाजलेले होते.ते लिफ्ट मध्ये येत असताना त्यांच्याबरोबर अजून ५ लोकं लिफ्टमध्ये आली.त्यांच्याबरोबर तो देखील आला.लिफ्ट मधून ८ लोकं ग्राउंड फ्लोअर वर येऊ लागली.लिफ्टमध्ये तो तिच्याकडे आणि यश कडे पाहू लागला.ती त्याच्याकडे पाहून न पाहिल्यासारखे करत होती.थोड्या वेळात लिफ्ट ग्राउंड फ्लोअर ला आली.सर्व जण लिफ्ट मधून बाहेर पडले आणि वेगाने चालत बिल्डींग च्या बाहेर पडू लागले.ती आणि यश कॅब ची वाट पाहत बसले.तिला आणि यश ला परत तो दिसला.त्यांच्याकडे पाहत तो चालत निघाला होता.
“कोण असेल रे हा...”
“मला माहित नाही.’’
“सारखा माझ्याकडे पाहत होता.”
“हा..हा..You are the celebrity. तुझ्याकडे पाहणार नाही मग कुणाकडे पाहणार तो?’’
यश ला जोरदार हसू फुटले.
“त्याला कुठेतरी पाहिल्यासारखे वाटत आहे.”
“कुठे?’’
“आठवत नाही.असू दे...उद्या परवा सुट्टी आहे.Let’s party tonight. Just you and me. What say…’’
“I am always ON for the party. Let’s go at 9.00 P.M”
“I want to tell you something tonight.”
“What?’’
“Not now. I will tell it tonight at pub.” 
दोघे बोलत बिल्डींग च्या बाहेर थांबले होते.ऑफिस स्टाफ हळूहळू बिल्डींग च्या बाहेर येत होता.
“Yash. Let’s have selfie till the cab arrives.”
“Common.”
यश ने लगेचच त्याचा आय-फोन एक्स बाहेर काढला आणि दोघांनी ओठांचा चंबू करत सेल्फी काढला.तेवढ्यात त्यांची ऑफिस ची कॅब आली आणि दोघे कॅब मध्ये बसून निघाले.

रात्री...
“Lady hear me tonight.”
“Cause my feeling is just so right”
“As we dance by the moonlight”
Enrique चे गाणे चार तरुण मुले गिटार आणि ड्रम च्या मदतीने गात होते.रात्रीचे १०.०० वाजलेले होते.एकएक ग्लास रंगीत पाण्यांनी भरले जात होते.आजूबाजूला अनेक तरुण आणि तरुणी हातात काचेचा प्याला घेऊन गाण्याच्या ठेक्यावर डान्स करत होते.चारही बाजूला चित्र-विचित्र दिव्यांचा पाऊस पडत होता.चार तरुण मुलांमध्ये दोघे गिटार वाजवत होते आणि एकटा ड्रम वाजवत होता आणि त्याच्याबरोबर एक २८ वर्षाची मुलगी पिआनो वाजवत होती.
ती आणि यश दोघेही गाण्यावर ठेका धरत होते.तिच्या आणि यश च्या हातात ग्लास होते.काही वेळ डान्स करून झाल्यावर आणि हातातला प्याला ची झिंग उतरल्यावर दोघेही एका टेबलावर शांत गाणी ऐकत बसले होते.
“I love this song.”
“Me too.”
“They are good musicians Yash. Aren’t they?
“Yes.”
“I love this place and…”
ती यश कडे एकटक पाहत होती.डोळ्यांमध्ये काजळाची अंघोळ केली असल्यामुळे रात्रीच्या चित्रविचित्र लाईट आणि प्रकाशात ती सुंदर दिसत होती.काळा top आणि ब्लू जीन्स घातली असल्यामुळे तिच्याकडे तो देखील एकटक पाहू लागला.तेवढ्यात ती तिच्या टेबलच्या शेजारी बसलेल्या एका २८ वर्षाचा मुलाकडे पाहू लागली.
“Hey.!Is that same guy we had seen today in lift?”
यश ने त्या तरुणावर बारीकशी नजर टाकली.
“हो.”
“किती विचित्र असतात ना लोकं! ऑफिसमध्ये येताना पायात चप्पल घालतात आणि पब मध्ये येऊन बसतात.कुठली मुलगी बघणार ह्याच्याकडे...”
ती त्याच्याकडे पाहून उपहासात्मक हसू लागते.तो देखील तिच्याकडे आणि यश कडे पाहू लागतो आणि एक-एक पेप्सी चे घुटके घेऊ लागतो.
“Yash. I want to talk to you about something.”
“बोल ना..”
“Do you have any GF?”
“Never at all. Did you had any BF?’’
“Never. I had one friend from Ichalkaranji 10 years ago. He was nice guy. We never meet face to face .We used to talk a lot on the phone. He was Mech guy.”
“Oh! So what happened next?’’
“He was very poor guy. He had very low life style. Along with it he failed in the Engineering. He was writer. So I decided to leave him behind. He was not my kind of guy.”
“Oh! Poor guy. Where is he now?
“Don’t know…”
“Listen Yash. Have you ever thought about our relationship?”
तिचा प्रश्न ऐकताच यश जागचा उठला.त्याच्याबरोबर ती पण बाहेर पडली.दोघे बिल पेड करून त्यांच्या पार्किंग मध्ये असलेल्या गाडीजवळ आले.
“Say something Darling. Don’t you love me…?”
ती त्याला पार्किंग मध्ये तिच्या जवळ ओढू लागली आणि त्याच्या खूप जवळ जाऊ लागली.पण तो तिच्यापासून लांब जाऊ पाहत होता.
“आपले लग्न होऊ शकत नाही.”
“का?”
“कारण माझे लग्न झाले आहे.”
“काय?मग माझ्यापासून का लपवून ठेवलास....”
रागाने तिने यश ला कानाखाली मारले.
“You slapped me. You only need bunch of money. You are with me since I have lots of branded things. If I didn’t had them would be with me? I am married guy and I have my wife that doesn’t mean that I should always be with you. My wife had married me when I was not in a good financial condition. Now I give her full credit for my prosperous life that I had achieved in past 5 years. I thought we are good friends. Real fact is that you are money hungry girl. Run away before I give you back.”
ती ताडताड चालत बाहेर आली.ती बाहेर आल्यावर यश त्याच्या अलिशान ऑडी मधून तिच्यासमोरून निघून गेला.तिच्या डोळ्यांमधून पाणी येत होते.तिने घड्याळात पाहिले.रात्रीचे १२.०० वाजले होते. हार्ड रॉक पब जवळ एकही कॅब थांबत नव्हती.तिने तिच्या मोबाईलवर कॅब बुक करायचा प्रयत्न केला पण तिचा फोन सेल्फी काढून आणि चोवीस तास नेट चालू ठेवून बंद पडला होता.ती रिक्षा ची वाट पाहत थांबलेली होती.
रात्रीचे १२.३० वाजले.तिला एकही रिक्षा मिळत नव्हती.तेवढ्यात तिच्याजवळ एक २८ वर्षाचा तरुण आला.
“Should I drop you?’’
त्याच्याकडे पाहताच ती चपापली.तोच तो मुलगा होता ज्याला ती सकाळपासून attitude दाखवत होती.तिने त्याला मानेने होकार दिला आणि मुकाट्याने त्याच्या Bullet च्या मागे बसून ती निघाली.

३० दिवसांनी....
ठिकाण:-Hard Rock Café Pune
सायंकाळचे ७.०० वाजले होते.भरपूर गर्दी जमलेली होती.स्टेज वाद्यांनी सजलेला होता.तरुण आणि तरुणींनी कॅफे भरलेले होते.प्रचंड गर्दी मधून ती आणि तिची मैत्रीण अर्चना देखील आलेल्या होत्या.तेवढ्यात स्टेज वर काही हालचाली सुरु झाल्या आणि काही क्षणात ड्रम्स आणि गिटार चा सुरेल असा तडका सुरु झाला.तिचे स्टेज वर लक्ष गेले आणि ड्रम वाजवणाऱ्या व्यक्तीकडे पाहताच ती जागची हबकली.तिने attitude दाखवलेला तरुण चक्क तिला ड्रम वाजवताना दिसत होता आणि त्याचे कपडे पाहताच ती हबकली.
पंधरा मिनिटे ड्रम वाजवल्यावर त्याने माईक हातात घेतला आणि तो audience मध्ये आला आणि त्याने “Just wanna be with you” गाणे म्हणायला सुरवात केली.गाणे म्हणत सर्व audience मध्ये फिरत तो शेवटी तिच्याजवळ आला.
ती,“You sing very good.”
तो,’’धन्यवाद.”
ती,’’Friends…”
तिने तिचा नाजूक आणि कापसासारखा असा हात पुढे केला.
“ I am Manasi Lele. I am Mechanical Engineer.”
सर्व तरुण बेशुद्ध पडतील असे मोहक आणि चार्मिंग हास्य तिने त्याच्याकडे पाहत दिले.
त्याने देखील त्याचा हात पुढे केला.
“ I am…..”
त्याचे नाव ऐकून तिला जागचा जोरदार धक्का बसला.ती काम करत असलेल्या कंपनी चा C.E.O  आणि दहा वर्षापूर्वी तिने सोडून दिलेला इचलकरंजी चा “तो” तिच्यासमोर उभा होता.सकाळी त्याच्याकडे पाहत असताना तिला व्यवस्थित आठवत नव्हते.Bollywood Superstars ना लाजवेल असा त्याचा ड्रेस पाहून ती खाजील झाली.आपण उगाचच त्याच्या कपड्यांवर शेजेबाजी केली म्हणून तिला गिल्टी वाटू लागले.
तेवढ्यात तिथल्या audience ची दुसऱ्या गाण्याची फरमाईश आली आणि तो परत स्टेज वर गेला आणि काही क्षणात त्याने दुसरे गाणे गायला सुरवात केले आणि त्याच्याबरोबर audience मध्ये असलेल्या काही तरुण मुली देखील join झाल्या आणि काही क्षणात जोरदार डान्स सुरु झाला आणि तो डान्स मानसी निर्विकार होऊन पाहू लागली.
“दिल है मेरा दिवाना क्या.
कहेता है अब घबराना क्या.
ताल पे जब झुमे बदन
हिचकीचाना शर्माना क्या...’’
खुलके झुमो खुलके गाओ
आओ आओ ये खुलके कहो.
इट्स द टाईम टू डिस्को.”

©

Kaushik